GÜLÜMSEYEN BİLGE: ALİ NESİM
M.KANSU.
1958 Eylül ayı olmalı. Yüksek öğrenim için Türkiye'ye gitme heyecanındayız: Ali Onay,Celal Bayar,M.Kansu,Ali Nesim.
Lârnaka'nın küçük iskelesinden gemilerle açıkta bekleyen yolcu gemisine, elbette yüklü valizlerimizle. Vapur bizi İskenderun'a ulaştırıyor. Oradan,sabaha yakın Adana. Acılı çorbadan sonra 450 km.lik Ankara yolculuğu. Özellikle uzun yolculukların, yolcu arkadaşların karakterlerinin belirginleşmesinde etkili olduğu varsayımı gerçektir. Ali Nesim'i; bu yolculuğumuzda ve daha sonraki kültürel-sanatsal-sosyal paylaşımlarımızda, yazınsal - ve doğa buluşmalarımızda yakından tanıdım,tanıştık: Uzunca boyu,güneş yanığı esmerliği,anlaşılır ve inandırıcı konuşma üslûbu,
Konuşulan-yazılan-okunan konulardaki görüşleri-önerileri,karşı düşüncelerin öne çıkarılması konularında dostça,arkadaşça ve kendini gereksiz öne çıkarmama durumlarındaki tutumları güven verici, paylaşımların kazanımlarında etkili olduğuna inanıyorum.
Tüm bu özellikleri;başarılı öğretmenliği ve eğitimciliği, Eğitim-Kültürbakanlığına bağlı daire müdürlüklerinin kapılarını açmıştır O'na. Bu başarılarına başka özellik ve yaratıcılıklarını da tetiklemiştir: Düşünsel gözlemleri,yaratıcı kimliği;eğitimsel-toplumsal birikimlerini kitaplaştırması ve Kıbrıs Türk Kültürü'ne kalıcı verimlerine dönüştürmüştür. Ali Nesim; okuyan, araştıran, düşünen,gözlemleyen,paylaşan ve yazan gerçek bîr düşümce insanıydı.
Bence, Ali Nesim'in en önemli özelliklerinden biri de köklü ve sarsılmaz Atatürkçü'lüğüdür.Atatürk'ün, Türk Halkı'na ve gençliğine; sosyal-siyayasal-kültürel devrimlere Işık düşüren göstergeler olduğunu biliyor ve savunuyordu.En çok da, Atatürk devrimleri arasında "Demokratik ve Lâik" ilkelerini benimseniş ve her ortamda paylaşmıştı. Ali Nesim hayatta olsaydı ve K.T.Toplumu'nun günümüz sosyal-siyasal durumlarına,çökertilmesine tanık olsaydı, kesinlikle çok üzülecek ve kim bilir nasıl tepkileri olacaktı. Ali Nesim işte şurada yanımızdadır.Sesini ve düşüncelerini,hayalleri-ni gökyüzüne yükseltelim.Kıbrıslılar olarak ve inançla,sevgiyle kucaklaşarak. Çok sevdiğin Ada'na ve canından değerli Templos'a aydınlık ve BARIŞ gelsin: aydınlığa gülümseyen bilge adam Ali Nesim...
DOST BİR ZEYTİN AĞACINDAN
İNSANOĞLUNA SESLENİŞ
Birinci Sesleniş
Ben bir zeytin ağacı!
Dağ başında... ovalarda... tarlalarda...
Yaşam dolu, sevgi dolu, umut dolu.
Mis kokulu
gümüş yapraklı
altın yağlı.
Ben bir zeytin ağacı:
İnsan dostu
Kutsal bir ağaç!
Peygamberlerin ağacı,
Açları doyuran,
Fakirleri zengin eden,
Hastaları iyileştiren
İnsan dostu
Kutsal bir ağaç!
Nedendir bilinmez;
İnsanlar çoğaldıkça bizler azaldık.
Bizler azaldıkça insanlar çoğaldı.
İnsanların evleri ...
İnsanların yolları ...
İnsanların yerleşim alanları
Çoğaldıkça bizler azaldık.
İnsanların makinaları geçerken üzerimizden
Çatırdayan dallarımız değil
Kemikleriydi bizleri eken, sulayan insanların!
Yokolan doğaydı,
Yokolan,
- insanların emekleriydi,
- insanların anılarıydı,
- insanların servetleriydi,
- insanların nimetleriydi.
Soruyoruz:
N’oldu bize sahip çıkan insanlara?
N’oldu sevenlerimize?
Ne oldu babalarınıza... dedelerinize?
Biliniz ki!
Sevenleriniz oldukça yücelirsiniz ey insanlar
Sevenleriniz oldukça zengin olursunuz.
Unutmayın:
Sevenleriniz oldukça mutlu olursunuz.
Kendimize yuva yapalım derken
Yuvamızı yıktılar
Soyumuzu kuruttular,
“Daha çok, daha çok kazanalım” derken
Yoksullaştılar... yoksullaştılar... yoksullaştılar.
“Ağaç yoksulu olmak sevgi yoksulu olmaktır,
Ağaç yoksulu olmak güzellik yoksulu olmaktır,
Ağaç yoksulu olmak “insanlık yoksulu “ olmaktır.
Ancak onlar bu gerçeği bir türlü anlayamadılar”.
DOST BİR ZEYTİNAĞACINDAN
İNSANOĞLUNA SESLENİŞ
İkinci Sesleniş
Ben bir zeytin ağacı
Dağ başında... ovalarda... tarlalarda...
Yaşam dolu, sevgi dolu, umut dolu.
Mis kokulu
Gümüş yapraklı
Altın yağlı.
Ben bir zeytin ağacı:
İnsan dostu
Kutsal bir ağaç!
Gül yerine koklanırdı
Bir zamanlar çiçeklerim.
Bal arıları öperdi
Sabah güneşiyle
Öbek öbek tomurcuklarımı.
Yaz sıcağıyle büyüdükçe
Yeşil daneli
Zeytinlerim dallarda
Anlatılmaz bir sevinç kaplardı
Köy meydanını.
Koltukları kabarmış köylüler
Sanki zeytinden takma bacaklarla
Yürürlerdi
Güpegündüz ortalıkta.
Bir sevinç... bir sevinç!
Bir coşku... bir coşku!
Benim yüzümden.
Hep benim yüzümden !
Hani laf aramızda gurur da duymaz değildim.
Ondördüne basmış kız gibi
Olup biteni anlayamazdım da
Yine de fettanca sallardım
Göğüs ve kalçalarımı.
Ben, “Zeytin”,
Ben bir zeytin ağacı,
İnsan sevgisiyle büyüyen
Can dostu
Can ağacı.
