Davada önceki gün sanıkların dinlenmesinin ardından dün de aileler (müştekiler) dinlendi. Duruşmada müştekilerin beyanları alındı, sanıklar duruşmayı online olarak izledi.
Dünkü duruşmada ilk olarak Doruk ve Alp Akın’ın babası Osman Akın dinlendi. Akın, sanıkların tümünden şikayetçi olduğunu kaydetti.
Beden eğitimi öğretmeni ve okul aile birliği yönetiminde olduğunu söyleyen Akın, Adıyaman’a seyahat konusundaki bütün organizasyonun başında olduğunu ifade etti.
Akın, “Araştırmalarda Grand İsias Otel’in güvenli ve temiz olduğu belirtildi. Bizim için güvenlik çok önemliydi. Can parçalarımızı getirecektik.” dedi.
Osman Akın şöyle devam etti:
“Organizasyon bendeydi. Otel Müdürü Can Tufan ile bütün görüşmeleri ben yaptım. Kendisinin benden bir talebi oldu. Patronunun içtiği sigaraları almam için Efe Bozkurt tarafından İş Bankası hesabıma 2 bin TL gönderildi.
Biz akşamüstüne doğru Adıyaman’a geldik. Otele giriş yapmadan Adıyaman belediye başkanını ziyarete gittik. Son çekilen toplu fotoğraf orada çekildi. Daha sonra oradan otele geçtik. Ben ve diğer öğretmenler müdür Tufan’ın odasına girdik. Tufan ayağa kalktı. Patronumuz Mehmet Fatih Bozkurt diye tanıştırıldık. Bize bir ihtiyacımız olursa burada olduğunu, yardıma hazır olduğunu söyledi. Ben aldığım sigaraları ona teslim ettim.
“BEN DE İSİAS’TA KALSAYDIM ŞU AN ARANIZDA OLAMAYACAKTIM”
Benim sorumluluk alanım Maraş’taki turnuvaydı. Bizimle birlikte gelen Canbolat Ortaokulu‘na yer kalmadığı için Park Otel’e geçtiler.
Ben ve Recep Kılıç, 5 Şubat sabahı Maraş’a hareket ettik. Oradan ayrılmadan iki aslan parçamı son kez orada gördüm. Ben Maraş’a neden gittim bilmiyorum, canımı kurtarmaya mı gittim! Ben de İsias’ta kalsaydım şu an aranızda olamayacaktım. Biz Maraş’ta öğretmen evinde kaldık, burnumuz bile kanamadı. Ben Adıyaman’da depremin olduğunu eşimin mesajı ile öğrendim. “Adıyaman kötü otel yıkıldı” mesajıyla hayat durdu. O kadar yanlış bilgiler geliyordu ki.. iletişim yoktu. Kaos bir ortam vardı.
Ben Maraş’ta otelden çocukları sağlam güvenli bir yere almak için çıldırıyoruz. Vasıta bulamadık hareket etmek için. Ankara Büyükelçimiz Maraş’a vardıktan sonra ben onunla birlikte Adıyaman’a hareket ettim. Adıyaman’a gelene kadar birçok binanın yıkıldığını gördüm, buraya gelene kadar nelerle karşılaşabileceğimizi bilmiyorduk. Buraya geldiğimde gördüğüm manzara kum yığınıydı. Bina yıkıldı, benim dünyam yıkıldı. 72 can gitti orada. Umutlarımız hayallerimiz o kum yığının içine gömüldü. Hep bir umut, hayal. Sonra tek parça ulaşma umudu…
Hep bir umutla bekledik sağ salim buluşalım diye. Sonra zaman geçtikçe çocuklarımıza bütün olarak ulaşmak için dua ettik. Beton o kadar adi malzemeyle yapılmıştı ki buradaki aileler çocuklarına ulaşmak için kumları elleriyle kazdılar. Kolonları siz elinizle kazabilir misiniz? Oradaki aileler elleri ile kazdılar betonu. O kadar adi yapılmıştı ki betonu elimizle kazabilirdik.
Esas gerçek çocuğunu maddi görüp de yüzünü tanıyamadan tabuta koyup ülkenize götürmenizdir maddi gerçek. Neye yanacağız onu da bilmiyoruz. Ama biz tek yüreğiz. Acımızı yaşayamadan adalet mücadelesine başladık. Size güveniyoruz Sayın Başkan. Türk yargısına güveniyoruz. Bütün sanıklardan şikayetçiyiz. Türk yargısına güveniyoruz, adaletin bu salondan çıkacağına inanıyorum, suçluların en ağır cezayı alacağına inanıyorum”
