Apartmanlar meselesi İçişleri’ni ilgilendirir. İçişleri Bakanı olarak Dursun Oğuz’un bu işe el atacağına inanıyorum.
Bizde apartman hayatı, 1950’li yıllardan başlamıştır. Bunları da sınıflandırmak lazım.
- Komple bir apartmanın sahibi olup daire daire kiralayanlar;
- Diğeri de yap-sat işinde teker teker satılan apartmanlar.
Sadece Lefkoşa apartmanlarını şöyle bir hatırlayalım.
Can için yapılan Cemal Yorgozlu’nun apartmanı. Sarı taştan yapılmış Arabahmet’teki Münir Bey apartmanı. Kumsal’da Harman apartmanı ve Yorgozlu’nun yaptığı Kumsal apartmanı. Köşklüçiftlik’te Muharrem Apartmanı. Ve modern ve sosyal yapıya uygun Cemal Müftüzade ve Abdullah Mullaali’nin (Onar) Temel apartmanları.
Bizde apartmancılık başlayınca, hep aklıma İstanbul’daki pırıl pırıl apartmanlar gelir. Türkiye’de apartmancılık kanunu işlerken, apartmanın bakıcı ve denetçisi konumunda kapıcıları olur. Tabii ki apartmanın bakım ve idamesi için hem bir yönetim kurulu oluşması, hem de bir bütçe teşkili var. Hatta kapıcılar için bir de bodrum katı var, sürekli orada kalmaları için.
Yanılmıyorsam Olgun Paşalar’ın İçişleri Bakanı olduğu dönemde bu işe el atılmış ama sonu gelmemişti.
Esaslı bir apartman yasası geçmediği sürecek, hiçbir apartman adam olmaz. Yasa ile insanları bağlamak lazım. Özelikle müşterek kullanım alanları her zaman çok temiz tutulmalıdır.
Mesela kanalizasyonun henüz geçmediği dönemlerde apartmanların dolan kuyularının taşması ile etrafa pis kokular yayılıyordu. İlk kanalizasyon da Mustafa Akıncı’nın Lefkola Beledşye Başkanı olduğu zaman gerçekleşmişti.
Apartmancılıkta sosyal yapı çok önemlidir. Yani apartman sahiplerinin toplu yaşama kültürüne sahip olması gerekir. Uyum içinde olmayan apartman sahiplerinin bazıları, kuruşu bile hesaplar. Bu şekilde apartmancılık mı yapılır?
Eski insanlar şöyle derdi mal edinmede:
“Mal değil, iyi bir komşu al” derlerdi.
Şayet komşunuzla kültür farkınız varsa, mutlaka çatışırsınız.
Merdiven ayaklarının boyanması, trabzanlarınn boyanması, en azından merdiven ayaklarının haftada bir olsun silinip süpürülmesi ve komple bütün apartmanın boyanması gibi ortak kullanımlar.
Çevre çevre diye yırtınırız da, apartmanın en son katında oturan ailenin çöplerini yan arsaya fırlatmasını görmeyiz.
Demek oluyor ki, bu konuda yüz fırın ekmek isteriz apartman hayatına alışmamız için. Yasa geçmeden de bu iş olmaz.
Türkiye’nin bütün illerinde apartmancılık başarı ile yürütülmektedir. Anadolu’nun en hücra yerinde bile apartman hayatına alışmış insanlar. Özellikle kırsal yöre insanının kültürel seviyesi düşük olmasına rağmen, herkes bu toplu yaşama kültürüne alışmış ve devam ediyor.
Artık dünya değişti. Binalar artık yatay değil, dikey olarak yükseliyorlar. Toprak azaldıkça, insanlar sağlıklı apartmanlar yaparak hayatlarına devam ediyorlar.
Çok gelişmiş ülkelerde apartmancılık daha bir yaygın hal aldı. Çağlar ötesindeki insanların müstakil ve dönümlerce bahçesi olan evlerde yaşamaları hayal oldu.
Hani “alışırsınız, alışırsınız” derler ya. İnsanlarda apartman hayatına alışmaktadır.
Şu anda içinde bulunduğumuz yıllar, galiba geçmiş acı tercübeleri dikkate alarak apartmancılık rayına oturuyor. Yeni yapılan apartmanlarda bu kurallar harfiyen uygulanmaktadır. Çok katlı apartmanlara asansör koymak da bir zorunluluk haline geldi. Hatta apartmanın yüksek katlarında oturan yaşlı ve yürüyemeyen insanlar için traabzanlara yerleştirilmiş elktrikli koltuklar çok önemlidir. Bu da apartman hayatımızın gelişmekte olduğunu gösteriyor.
Çok katlı apartmanlara bir de pendhouse yapılmaktadır şimdi. Binanın en üst katını o pendhouse sahiperi kullanıyor. Şahane manzaralı pendhouse birinci derecede tercihi oluyor insanların. Bazı insanlar üstlerinde başka daire olmasını istemezler.
Yani apartmancılık ve apartman hayatı ile ilgili söyleyecek çok şey var.
