Pazar günü yapılan seçimler; siyasette yeni bir “kilitlenme” yaratacağa benziyor…
Aslında, eski parlamentodaki hiçbir parti, istediğini elde edemedi…
Bunlardan hiçbirinin “zafer çığlığı” atmaya, “başardık” demeye hakkı yok…
28 Temmuz 2013’te göreve başlayan eski Meclis; bugüne kadar görev yapan parlamentoların en “başarısız”ıydı…
Bu Meclis’te dört siyasal partinin “oybirliği” ile Anayasa’yı değiştirme girişimi; 29 Haziran 2014’te halkın %62.32’sinin “hayır” oyu ile reddedildiğinde, aslında bugünkü “tablo”nun ilk tohumları ekilmişti…
Bu dört partinin hiçbirisi; o günkü başarısızlığı “üstlenmedi…”
Halkın yüzde 62’sinin “hayır”ını ciddiye almadı…
Yollarına “hiçbir şey olmamış” gibi devam ettiler…
Önce CTP-DP koalisyonunu denediler…
Arkasından CTP-UBP koalisyonu geldi…
Partiler birbirlerine bu süreçte “madik” atmakla uğraştı…
En sonunda meydan UBP ile DP’ye kaldı…
Tam bir “fırsatçı”lıkla “azınlık” hükümetini kurdular…
16 ay boyunca durmadan, dinlenmeden “dağıttılar…”
Faiz destekli krediler…
Vatandaşlıklar…
Rumlardan kalan ganimet arsalar…
Özgürgün, İskele’de “Onlar konuşur, biz dağıtırız” diye bağırdığında meydan alkıştan kırılıyordu…
Parlamentonun “bu dört” atlısının beş yıl boyunca sergilediği bu ortak günahları, tabii başka sonuçlar da doğurdu…
Birincisi; siyaset kurumuna olan güveni sarsttı…
İkincisi; “üleşme” kültürüne ilgiyi artırdı…
Üçüncüsü; UBP’nin, DP’nin altını oyarak “üleşme”de liderliği ele geçirmesini sağladı.
Sonuçta; Meclis’e iki parti daha girdi…
Bir tanesi; “ne solcuyum, ne sağcı” diyen Halkın Partisi…
Diğeri de Türkiye kökenli seçmenlerin yoğunlukta olduğu Yeniden Doğuş Partisi…
Belli ki sağ milliyetçi seçmen kendini “ifade” edecek yeni bir siyaset alanı aradı ve bu iki partide karar kıldı…
Halkın Partisi ise, sağ kesimden olduğu kadar orta katmanlardan ve solun bazı kesimlerinden de oy aldı…
Siyasetteki tüm bu “oynamalar” Meclis’in son beş yıldaki “performansı” ile doğrudan ilgilidir…
Yoksa UBP “zafer” kazanmış falan değildir…
UBP, 2009’da zaten 26 vekile sahipti…
2013’te 13’lere geriledi…
Şimdi; “kaybettiği eşeciğini” buldu…
Bulurken de, YDP ve HP gibi “nurtopu” gibi iki çocuğun doğmasına neden oldu…
Şimdi; UBP ile birlikte DP ve YDP’nin “üçlü koalisyon” kurması gündeme geldi…
İkili koalisyonları “mamur” ettik de, şimdi üçlü mü deneyeceğiz, diyenler var…
Siyasetimizde “uzlaşma” kültürü olmadığı için, üçlünün yürümesi hiç de kolay olmayacak…
Üstelik Meclis’te bu “üçlü”den sadece UBP’nin komitelerde temsiliyeti söz konusu… Bu iki küçük “partner”in grubu olmayacağı için Meclis’te komitelerde de yer almaları olanaksız…
Yani; siyasette karmaşanın ayak sesleri geliyor…
Siyaset kurumuna olan “güven”in sarsılması meselesine gelince…
Bu seçimlerdeki “katılım oranı” Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin birinci turu ile aynı…
2009’da yüzde 81’lerde idi… 2013’te Yüzde 69’lara düştü… Şimdi de 62’lerde…
Yani; sandığa gidenlerin sayısı azalmakta… Bunun “boykotçu” bazı küçük sol grupların eyleminden kaynaklandığını düşünmüyorum…
Kıbrıslı Türk seçmenin sandığa gitmemesini teşvik edici pek çok şey yaşandı, özellikle son 16 ayda…
Bu nedenle bunu “boykotçu”ların başarısı gibi görmek hiç de gerçekçi değil…
Gelelim bundan sonraki yaşamımızı doğrudan etkilemesi beklenen asıl sonuca…
Bu seçimin acı bir sonucu gibi görünen “üçlü koalisyon” Kıbrıs’ta çözümün önündeki en büyük “engel”lerden birini oluşturmaya adaydır…
Seçimlerde “Kıbrıs sorunu”nun gündem olmaktan çıkması, son yıllarda çözüme yatırım yapan seçmenin bile içe dönmesini, küçük düşünmesini sağladı…
Bu da Kıbrıslı Türkler’in dış dünya gözünde “Çözüm istenci”nin zayıfladığı anlamına geliyor…
Yeni dönemde, böylesine sağcı, milliyetçi, çözüm karşıtı bir “hükümet” ile Rum tarafının ekmeğine bal sürüleceği kuşkusuzdur…
“Çözüm iradesi”nin zayıfladığı gibi bir “tablo”nun ortaya çıkması ise, Anastasiades’in işini kolaylaştırmaktan başka bir işe yaramayacak…
Kısacası; bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete…
