Ortaköy Halk Fırını tarih oldu

Kıbrıs halkı için büyük değere sahip olan eski işletmelerden Ortaköy Halk Fırını’nın faaliyetinin durdurmasının ardından yıkılması, birçok kişiyi hüzne boğdu.
Halkın geçmişte çöreklerini, pilavunalarını, pastırmalı ve hellimli pidelerini alarak yemek masalarında baş tacı ettiği veya pikniğe, gezintilere gittiği Ortaköy Halk Fırını’nın yıkılmasından duyulan üzüntü, sosyal medyada da gündem oldu, fırınla ilgili anılar paylaşıldı.
Ortaköy Halk Fırını’nın yıkılmadan önceki görünümü ile yıkıldıktan sonraki görüntüsünü sosyal medya hesabından fotoğrafla paylaşan Doğa Özılgaz Nalbantoğlu, okuyanları duygulandıran bir yazı yazdı.
Doğa Özılgaz Nalbantoğlu’nun paylaşımı şöyle:
“Hayatımın sadece ilk 10 yılını geçirdiğim ama hatıralarla dolu Ortaköy Halk Fırını.
Babamla annemin birbirini görüp aşık olduğu, babamın hergün çörek alma bahanesiyle annemi görmeye gittiği Ortaköy Halk Fırını.
60 yıldır Nazif nenemin çocuklarının torunlarının büyüdüğü fırın... Ben fırının 80’lerdeki torunlarıyla büyüdüm. Şimdilerde kalmamış kalabalık aile yaşantısını hayatımın ilk 10 yılında yaşadım. 1991’de ölen Nazif nenemin, ilerlemiş yaşına rağmen çalışan, üreten dimdik ayakta duran güçlü kadının, gün doğmadan başlayan sabahlarına, gece yarılarına kadar süren ertesi gün hazırlıklarına tanık oldum. Şimdi fırın yıkılırken hayal meyal hatırladığım tüm anılar canlanmış gibi. Nur içinde yatsınlar; Nazif nenem, Fuat dayım, Hursiye teyzem, Müjgan yengem, Nesrin teyzem, Asaf eniştem, Ülkü yengem, Şevki eniştem, Şöhret yengem tümünü andım bugün.
Ne keyifliydi hep birlikte gidilen piknikler, fırının büyük masasında kutlanan yılbaşı geceleri. Mis gibi çörek kokusunu duydum Nazif nenemin, helvanın kesilişi geldi gözüme, kafesin yapılışı...
Kasadaki 4 parmak yüksekliğindeki beyaz kağıt, çöreğin ekmeğin süratle sarılışı. Yan tarafta Beha dayımın fıstık kokusu, hayvan postları. Müesser teyzemin Güvercinli parkı, döneri, pidesi, müşterileriyle sohbeti. Öndeki geniş kaldırım, dolup taşan müşteriler, bizim aralarda koşuşturmamız arkaya geçin diye azar işitmelerimiz. Üzerinde oynadığımız susam torbaları, Vedat dayımın süpürge fabrikasına dönüştürdüğü sineması, bize oyuncak olan süpürgeler.
En çok oynadığımız yerdi Ülkü yengemin merdivenleri, içeri girdiğimizde makyaj malzemeleri, blue jean dergileri.
Fırının karşısında Aldağ’ın çarpışan arabaları kurulurdu. Müşteri geldiğinde binmemize izin veren Cengiz abi... Sıkıldığımız zaman yolun kenarında toplanıp fırından birinin bizi alıp yolu geçirmesini beklememiz... Ne özgür, ne keyifle büyüdük biz. Müjgan yengemin evi ile fırın arasındaki restorantın müşteri olmadığı sürece bizim olan salıncakları, müşteri gelince de Nazif nenemin penceresinden salıncaklarımıza bakışımız...
Hepsi gözümün önünde bugün...
Lapitos’dan Görneç’e gelin gitmiş Nazif nenem. 1950’lerde 8 çocuğu, hiç görmediğim Hüseyin dedem ve Nesrin teyzemin eşi Asaf eniştemle Küçükkaymaklı’ya taşınmışlar. Nenemin elinden hamur işleri, dedemin elinden kasaplık gelirmiş. Böylelikle geçimlerini sağlamışlar. Nenem şamişi yaparmış, dedemle eniştem pastırma.
Sonradan Ortaköy’de ev kiralamışlar. Annemin de doğmasıyla artık 9 çocukları ve torunları varmış. 1956 da Ortaköy Halk Fırınının olduğu yeri alıp inşaatına başlamışlar. İnşaat bitene kadar yolun karşısında kasaplık yapmaya devam etmişler. Sonradan da karşıda Asaf dayının kahvesi, şimdiki yerinde de Ortaköy Halk Fırını olmuş. 1966’da dedemin zamansız ölümüyle Nazif nenemin acısıyla birlikte yükü artarken gücü de artmış. 1970’lerde fırının önündeki araç trafiğini trafik polisi yönlendirirmiş. O zamanlar başka zorluklar vardı ayakta durmayı zorlaştıran, şimdilerde başka zorluklar. Bir mücadeleyle akıp giderken yıllar geriye anılar kalıyor ve her bitiş yeni bir başlangıç oluyor.
Hep güzel başlangıçlar olsun hayatlarımızda... Bu Ortaköy’den bir Nazif aba geçti... Benim Nazif nenem... Ortaköylü olmayan Fırıncılar Ortaköyle bütünleşti.”