“Annem melek gibiydi”

Yakın zamanda Covid-19 olan ve atlatan Cihan Kombos, annesi Göksel Kombos’un Covid-19 nedeniyle hayatını kaybetmesi üzerine acı haberi sosyal medya hesabından duyurdu.
Kombos paylaşımında “Bunu nasıl paylaşacağımı bilmiyorum. İnsan; başkasının ölüm haberini paylaşabilir ancak; sütünü veren, 9 ay karnında taşıyan, besleyip-büyüten: Öz Annesinin öldüğünü; nasıl duyurabilir ki? Ama; yazabiliyor, paylaşabiliyor maalesef, elleri titrese dahi.” ifadelerini kullandı.
Cihan Kombos’un sosyal medya hesabından yaptığı açıklama şu şekilde:
“Bunu nasıl paylaşacağımı bilmiyorum. İnsan; başkasının ölüm haberini paylaşabilir ancak; sütünü veren, 9 ay karnında taşıyan, besleyip-büyüten: Öz Annesinin öldüğünü; nasıl duyurabilir ki? Ama; yazabiliyor, paylaşabiliyor maalesef, elleri titrese dahi.
Annemi kaybettim. Canımı, sol yanımı, dert ortağımı, babam ve nenemden sonra ondan güç aldığım, ona yaslandığım; dert ortağımı, tüm ömrü sahibimi ve herşeyimi: Kaybettim.
Annem’in yaşam macerası: Baf’ta başladı. Bugünlere gelene kadar da; hiç unutmadı: Baf’ı, Baf Limanını, Baf-Kurtuluş Lisesi’ni ve Gökmen, Ülkmen Abimi; Rahmetlik Erdal Abimi, onlarla Baf’ın sokaklarında geçirdiği çocukluk anılarını. Baf’ı ve Baf’lıları çok sevdi. Baflı olmaktan başka bir gurur duydu hep.
Sonrasında; Ankara Fakültesinde eğitim aldı ve babamı tanıdı, sevdi, çok sevdi. Hayatında hiçbir kadının kocasını sevmediği kadar; sevdi ve sahip çıktı. Güneyden sonra buraya taşınıp, evlendiklerinde; Bostancı-Güzelyurt’ta hayatını sürdürdü. Ancak; unutmadı yerlilerini, yerini-yurdunu.
 Hep asil bir kadın oldu: Annem. Çok hanım, görgülü, biraz başı yukarıda. Ve; bir o kadar da; mütevazi, yardımsever ve melek gibiydi annem. Mücadele ile geçti yaşamı. Savaş-göç yılları, Baf’ın en asil ve en varlıklı ailelerinden olduğu halde; göç yılları ağır geçti. Babamla olan hayat serüveni güzel olmakla birlikte; yorucuydu. Ve; sonunda tansiyondan dolayı yaşadığı: Felç yılları.
 İyi bile yaşadı derim ben. Ancak; yaşam sevgisi, babama verdiği söz ve ben; bu döneme kadar hayatta tutabildi onu. Maalesef; bu kadar dayanabildi yorgun yüreği ve senelerce didinen: hasta bedeni. Ben; nefes aldığım sürece unutmayacağım onu, gülüşünü, pamuk gibi yüzünü ve her huyunu. Onun kızı olarak doğmaktan be yaşamaktan; gurur duydum ve duyacağım elbet.
Evine olan düşkünlüğünü, titizliğini, hanımefendiliğini, az bulunan görgüsünü, namus ve asalete olan düşkünlüğünü; hiç unutmayıp, onun yolunda ve izinde gideceğim. O; hep: Göksel Hanım oldu, hiçbir vakit; Göksel olmadı. Öyle denildi ona, o şekilde saygı gördü, sadece Kombos’un Hanımı olduğu için değil; kendi meziyeti ile başardı bunu. İnşallah; birazını olsun yapabilirim yaşadığım süre boyunca.
O; temiz-tertipli, okumuş, gün görüp-geçirmiş, hayatta tek bir adamı sevmiş ve ona bağlanmış, evladına iyi bir annelik yapmış, mükemmel bir ev hanımlığı yapmış, kendi hastayken bile; yaşlı annesine bakma erdemini göstermiş, acısını hiç dışa vurmadan; ailesine sahip çıkarak yaşamış; eşsiz bir insandı: Mullaahmet’in torunu; Kalkan ailesinin ferdi ve İzzet Kombos’un eşi; Annem: Göksel hanım’ı; kaybettik
Onu; acı içinde uğurluyorum; çok sevdiği: Kocasının, annesinin, yeğenlerinin yanına. Işık’larda ol: Annem, nurlarda uyu. Melekler yoldaşın olsun: Seni çook seviyorum ve son nefesime kadar seveceğim. Bir hatam olduysa da; hakkını helal et: benim melek, pamuk anam”