Yıllardan beri bütün dünyanın korkulu rüyası haline gelen terör sonlanmaya doğru gidiyor, son verilen haberle. Malum PKK Terör örgütü başkanı Abdullah Öcalan İmralı’da cezasını çekiyor. Onun cezası bir yana kendisini ziyaret eden yandaşları, Öcalan’ın bir çağrısını yayınladı. Çağrı aynen şöyleymiş:
“Tüm gruplar silah bıraklamı ve PKK feshedilmelidir.”
Dünkü gazete manşetleri bu habere dairdi. Sadece bazı siyasilerin verdiği mesaj, hele bir vaziyeti görelim mesajıydı. Yani henüz o güven yerine oturmadı. Lakin bu bir aşamadır. Siyasilerin “neticeyi görelim” dedikleri husus, gerçekten silahların bırakılıp bırakılmayacağı mealindedir.
Sanırım terörden en çok canı yanan da Türkiye olmuştur. Terör bütün dünyada kol gezerken, o tabloya baktığımızda, en çok etkilenen ülkenin Türkiye olduğunu gördük. Türkiye’nin jeopoltik durumu da terörün hayat bulmasına çok müsait.
“Terör” kelimesi esasında bütün ülkelerin kendi içinde olagelen bir karşı çıkışın eylemidir. Terörden etkilenen nice ülke vardır.
Türkiye’den sonra New York’taki ikiz kulelere yapılan uçaklı saldırıdır. O dehşet verici durum hala gözlerimin önündedir. Bununla kalmadı, sokaklarda, büyük mağazalarda ve her yerde bombalar patladı. Değişik kılık kıyafetlerde şifreli eylemcileri gördük ayrıca.
Mesela bir terör eylemi de Paris’in De Gaulle uçak alanında yapılmıştı. Ne kadar insanın o eylemde öldüğünü şu anda hatırlamıyorum ama epeyce insanın öldüğü kesindi.
Şu anda bir de canlı bombalar geliyor aklıma. Ne kadar fedai türemişti o günlerde. Genç kızlar yollarını şaşırıp terörün merkezine fedai olarak girmiş ve bütün vücuduna sardığı patlayıcıları kalabalık bir mekanda patlatmışlardı. O canlı bomba meselesi uzun uzun konuşuldu ve eylem yapıldı. Hatta İstiklal’in göbeğinde bile öyle eylemler düzenlenmişti. Bazı teröristler de bombayı patlatmadan yakayı ele vermişti.
Adeta bir film şeridi gibi geçiyor gözlerimin önünden o eylemler.
Uçak kaçırma eylemleri terörün bir parçasıydı. Uçak kaçırma meselesi de yıllarca sürdü gitti. Neticede terör eylemleri renk değiştirince başka başka kişiliğe büründü.
Türkiye’deki sağ sol çatışmaları, terör bağlantılıydı. Ucu ta derinlere giden aylemlere, caddelerde açılan pankartlar, masum öğrencileri vurmalar ve ünlü gazetecileri sokak ortasında öldürmeler...
Kıbrıs Türk Basın Konseyi üyeleri olarak İzmir Basın Konseyini ziyaret ettiğimizde konsey başkanı bizi köhne bir binaya götürmüştü. O bina, basın müzesiydi. O müzede eski baskı makinaları, eski resimler ve eski ünlü gazetecileri anlatan yazılar vardı. Bir de süikasta kurban giden basın şehitlerinin ayrı bir odasında resimleri duvarlarda asılıydı.
Uğur Mumcu, Kutlu Adalı, Hikmet Şevket, Abdi İpekçi, Hrant Dink, Metin Göktepe ve daha nice gazetecilerin resimleri vardı. O gazeteciler tümden kurşunlanarak öldürülmüşlerdi.
Esasında bir gazeteciyi öldürmek, fikirleri öldürmektir. Yani fikirleri katletmektir. Basın özgürlüğü olan bir ülkede bir gazetecinin kurşunlanarak öldürülmesi kabul edilir birşey değil.
Almanya hala Hitlerci teröristlerce zaman zaman çalkalanıyor. Ayrıca İngiltere de de bu tür eylemleri görmek mümkündür.
Mesele son zamanların en acı olayları, çocuk yaştaki gençleri dağlara kaçırma ve ailelerinden koparmadır. Hatta o aileler hala daha kaçırılan çocuklarını bekliyorlar.
Yeniden Öcalan’ın mesajına dönecek olursak, bu olumlu bir adım olarak nitelenebilir, terör adına.
Abdullah Öcalan ömürboyu hapse mahkum olurken, onun bütün hayallerinin ve ideallerinin de kendisi gibi tükendiğini söyleyebiliriz.
Gerçek odur ki, şimdiye kadar gelmiş geçmiş bütün siyasiler, şimdiki Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan kadar başarılı olamamıştır. Türkiye terör olaylarını makro düzeyde gerçekleştiriyor. Ta Suriye’nin içlerindeki terör odaklarını bile tüketmiştir.
Netice itibariyle, Öcalan’ın verdiği mesaj terörün sonlanması adına olumlu ve umut verici bir mesajdır.