On yedi yaşında bir kuş kadar hafif gelen kara mavzer,
giderek ağırlaşır, ağırlaşır.
Kimi onu ölüm makinesi, kimi ise süs olarak taşır!
Hep böyle olmadı mı zaten?
Kimi canını atar ortaya, kimi ganimeti paylaşır!
*****************
Nedense yıllar önce yazdığım yukardaki dizeler geldi aklıma,
Erenköy de şehit düşenlerin aileleri plaketle onurlandırılmışlar.
Plaketle nasıl onurlandırılır bir şehit ailesi ?
Zorluyor, zorluyorum kendimi, anlayamıyorum, anlayabileceğimi de sanmıyorum.
Aradan elli üç yıl geçmiş, onlar Erenköy de, bizler Kıbrıs ın değişik yerlerinde canımızı koymuşuz ortaya.
Ne puan karşılığında oldu bunlar, ne mal ne mülk adına!
İşin şakası kalmamıştı, var olmak çizgisi yok olmak üzereydi, hele ölüm aklımızda hiç değildi.
Kimimiz savaşlarda buluştuk toprakla, kimimiz zaman içinde ecelin akışında.
Tek bir düşünce, tek bir istek vardı aklımızda.
Verdiğimiz mücadele sonrasında oluşturduğumuz devletin teşekkürünü simgeleyen bir madalya!
Yasası yapıldı, şekli şemali kararlaştırıldı, hatta basımı darphanenin kapısına kadar dayandı!
Sonrasında böylesi manevi değerleri ikincil olarak değerlendirenler geldi hükümetin başına, madalya defteri kapatıldı!
Hatırlar mısınız bilmem, çocuk iken kimi sakız ambalajlarınımadalyon şeklinde yaparlardı. İşte kimi dernekler devletin beratıyla veremediği madalya boşluğunu yakaladı, üye yoğunluğunu sağlamak, taraftar toplamak adına o madalyonları anımsatan bir şeyler bastırdı, kaç zamandır bunlar dolaşıyor ortalarda.
Gelinen aşamada bir gelişme daha yaşandı geçtiğimiz gün.
Bazı muharip derneklerin temsil edilmediği, katılma gereği bile görmediği Erenköy de yaşanan direnişin 53 cü yıl dönümünde şehit düşenlerin ailelerine plaketler verildi!
Tıpkı bir iş yerinden emekliye ayrılanlara, ya da başarılı bir iş insanına veya yarışlarda derece alan sporcuya verilir gibi!
